Emiel's blog

De Citroën AK400 , bijgenaamd: de besteleend. Niet zo gewild als de Citroën Méhari ‘terreinauto’, maar desondanks een opkomend populair model in de huidige oldtimer markt. Mijn vader had er lange tijd een. Een oranje. Daarvoor had hij een Opel Olympia, zijn eerste auto. Daarvan was de bodem zó verrot dat deze ook kon doorgaan als Flinstone auto en je (bij wijze van spreken) zelf kon meetrappen. Niettemin bracht hij trouw elke zondag zijn moeder naar de kerk in deze luxe wagen, wat paste bij een statige en trotse vrouw van maar liefst zeventien kinderen. Ik spreek over een tijd dat er maar drie auto’s op het kerkplein stonden: die van de dokter, de pastoor en van mijn vader dus. Een tijd ook waarbij diezelfde pastoor nog de gezinssamenstelling bepaalde, ongeacht inkomen en carrièreplannen. Bij deze tsunami van katholieke zieltjes was er vaak geen financiële ruimte meer voor enige vorm van luxe, laat staan het bezit van een heuse automobiel. Het Duitse wonder der techniek van mijn vad

Gedurende de laatste jaren van haar leven ging ik met mijn moeder vaak wandelen door het dorp. Een hoogtepunt voor haar. Sowieso even uit het warme verzorgingstehuis en naar buiten in de frisse lucht. Zomaar een ijsje eten, een kopje thee drinken of op een bankje zitten in het winkelcentrum. En elke keer als we onze vaste rondjes liepen, dan kwamen we wel een bekende tegen. “Dag Mevrouw Janmaat, hoe is het nu met u?” ”Dag Bep!” “Hé, Beppie!” Van die momenten kon ze enorm genieten, want die aandacht zorgde ervoor dat ze zich nog betrokken voelde bij het dorp. Haar dorp. Als een koningin zwaaide ze naar iedereen die haar zag en het verbaasde mij keer op keer hoeveel mensen naar haar terug zwaaiden. Veel lieve mensen die nog geduldig een praatje met haar maakten, ondanks haar mentale beperkingen. Daar ging blijkbaar een enorm sociaal leven aan vooraf, wat ik pas later besefte. Nog niet zo lang geleden zag ik een kleurenfilm met unieke historische beelden van Vinkeveen. Een film gema